W tym oto roku przyszedłem na świat. Dajcie spokój. Nie ma co opowiadać. Sama słodycz i tyle. Ale nie myślcie sobie, że miałem lekko. Dać się rozpieszczać to bardzo ciężka praca.

Ponoć najlepszy okres w życiu. Ta, jasne. Intensywna walka o utrzymanie balansu pomiędzy rozsądkiem, a hormonami. Wszystko w cieniu pytań o przyszłość. Zupełnie jakby nastolatek potrafił podjąć świadomą decyzję. No, ale prześliznąłem się do kolejnego etapu...

...trochę nawet za daleko. Wydział Prawa i Administracji. Czas beztroskich relacji, bezbożnej konkurencji i nauki, jakoby sprawiedliwości było tyle, co pieniędzy w portfelu. Wywaliłem się stamtąd i zgłosiłem do WKU.

Z wojska też się wywaliłem. Zacząłem kolejne studia (tę karuzelę dopchnąłem do końca). Poznałem ciekawych ludzi i zaroiło się od możliwości. Niestety, każda praca tego okresu była żałośnie nisko płatna, co nie tylko utrudniało wiele rzeczy, ale także budowało frustrację. Na szczęście przyszedł kryzys i spotkałem ją...

Czas rozproszonej emigracji, kompletnego bałaganu, konfliktów, złamanych obietnic, kłamstw, znikania w środku nocy, wielotygodniowej nieobecności i wielkiej smuty wypełniającej okres pomiędzy przylotami, a odlotami. To właśnie wyselekcjonowane wydarzenia tego okresu stanowią podstawę dla serii Teoria Bezsilności.

Świadoma emigracja. Szukanie dogodnego gruntu, zmniejszenie prędkości, lądowanie. Rozwód z adrenaliną i odwyk. Czas nowych wyzwań. Stresujący, ale jednocześnie pozwalający podejść z dystansem do przeszłości. To tutaj powstaje między innymi Teoria Bezsilności, a zatwierdzone i zarejestrowane przez SHF insygnia zapewniają mi miejsce w herbowej rodzinie. Słucham? Nie? To nie koniec podróży.