Kiedy zorientowałem się, że skończyły mi się dywany, pod które mógłbym zamieść cały bałagan mojego życia i tylko wyrzucając pewne rzeczy przez okno, będę w stanie zapanować nad chaosem czy mieć jakąś przyszłość. Pisanie wydało mi się najbezpieczniejszym sposobem.

Ha! Nie uwierzysz, ale w szufladzie też już nie ma miejsca. Stowarzyszenie Obrońców Demonów uważa, że niektóre nie powinny przebywać w tym samym pomieszczeniu. Należy je wypuścić w świat. Oczywiście po uprzednim oswojeniu.

Oj nie. Odpowiedź na to pytanie może zabrać sporą część radości odkrywania i łączenia wątków. Po co miałbym to robić? Nie. E-e!

Dwoma rzeczami:
1. Zapiskami pamięci.
2. Chęcią sprawienia by stali się pośrednikiem pomiędzy światami.

Sama książka w okolicach roku. Potem pojawiły się sprawy techniczne i ludzie oferujący pomoc. Wszystko utknęło, a w efekcie spadło na mnie. I dobrze. Nauczyłem się wiele o procesie wydawniczym. W tym najważniejszego: dlaczego powinno się robić wszystko samemu.

Każdy postrzega świat na swój sposób. Treść prowadzi nas po tematach, które są, no, trudne. Problematycznym było nadanie im takiego kształtu, by były do przełknięcia dla kogoś, kto styka się z nimi po raz pierwszy w życiu.

W tym celu starałem się zamknąć powieść w dialogach bohaterów unikając „elekwokwemtnych” opisów. One tylko utrudniają skupienie się na akcji. W takich książkach zakłócenia percepcji wywołane zachwytem nad subtelnymi pociągnięciami matki natury przy tworzeniu kolorystyki kwiatu magnolii, który o tej porze roku przyciąga wielobarwne ptactwo niezliczonych gatunków wypełniające okolicę kakofonią śpiewów może spowodować przegapienie lecących z prędkością 840 m/s pocisków kaliber 12,7 mm i utratę głowy przez któregoś z uczestników wycieczki krajoznawczej.

Trudnym było także „rozszczepienie” powieści tak, by można było ja czytać i analizować etapami… ale pewnie masz to gdzieś, a pytanie było tendencyjne i skierowane na sferę intymną.

Tak. Opisy aktów miłosnych sprawiają mi trudność. To są sprawy prywatne i pomimo zapotrzebowania emocjonalnego na nie, nie potrafię wymachiwać nimi jak flagą. Starałem się zrobić to jak najlepiej.

Jeszcze nie wiem. Już powstało ponad 2400 (A5) stron podzielonych na 6 części, z czego do publikacji gotowych jest połowa*. A ręka świerzbi.

Mam co opowiadać i jeżeli znajdą się zainteresowani, wszystko możliwe.

Ale tak poważnie, wiele zależy od czasu i sił. Przy projekcie, za wyjątkiem korekty, pracuję samodzielnie. Do tego dochodzi zwykła codzienność. Bywa, że jestem tak przeciążony, że ucinam sobie mikrodrzemki. To niebezpieczny stan. Może prowadzić do szaleństwa.

Tytuł powstał poprzez odwrócenie proporcji pomiędzy biografią, a powieścią sensacyjną. Do czego doszło drogą rozsądku, gdyż przy przewadze biografii naturalnym, choć głupawym, kierunkiem na tytuł byłoby:

1. „Gdzie tak naprawdę byłem przez osiem lat”. Co brzmi jak wyznanie klienta zakładu opieki mentalnej.

2. „Jak poradziłem sobie z ówczesnymi wyzwaniami” zakrawa o podręcznik dla ludzi kupujących uzdrawiające czaszki, zwiększających swoje limity duchowe i biorących srogie narkotyki.

Teoria bezsilności odwołuje się do pewnego paradoksu życia. Paradoksu, w którym toczymy walkę by osiągnąć jakiś zamierzony cel, a po drodze i tak toniemy w trupach pokonanych, wciąż mnożących się przeciwności zapominając, o co właściwie walczymy. Nawet, jeśli uda się wypełznąć na zewnątrz, złapać oddech, spotyka nas znak zapytania: co teraz?

Zostaje mi tylko zaprosić do lektury. Mam nadzieję, że książki zapewnią wartą poświęconego czasu rozrywkę. Lepiej, żeby tak było. Włożyłem w nie swoje najsilniejsze, dobre wspomnienia. Za szkody emocjonalne nie odpowiadam.